Tuesday, June 28, 2011
Saturday, June 18, 2011
First week
And I missed internet connection like hell! I don't even get the chance to stay online for so long because I'm adjusting. I will still update my site as long as I can. As of now, with the probability of 80%, I'm studying. 10% blogging, tweeting, facebook-ing, and so on. And the last 10% is all about getting addicted to Ryan Higa's TEEHEE. :)
And yes, no classes on Monday but I'm still busy. Anyway, Happy 150th birth Anniversary to Jose Rizal!
Sunday, June 12, 2011
Bye vacation, hello university!
Vacation? It's ending soon! Very very soon. So, before going to pack my things and go back to schooling, I will summarize how FULL my vacation was! :)
So I will tell 3 things: What I have watched, what I have read, and what I did yesterday...
1. What I have watched?
For almost 2 months, I enjoyed consuming a lot of energy, radiation, etc. That was bad, though really great! So I'd finished watching 3 koreanovelas namely My Princess, My Girlfriend is a Gumiho, and my FAVORITE (of-all-time) Secret Garden.
I also watched movies. Actually it’s 19 movies: A Millionaire’s First Love, Hello Schoolgirl, You Again, Grown Ups, Scary Movie 4, Saw VI, Death Note, Death Note II: The Last Name, Death Note III: L Change the World, Eat Pray Love, Mirrors 2, Salt, Who’s that Girl?, Bride Wars, A Crazy Little Thing Called love, 100 Days with Mr. Arrogant, Easy A, and Kasambuhay Habambuhay.
I love movies! It’s the best past time yet good for relaxing and bonding moments.
2. What I have read?
I finished reading “Dekada ‘70” and “Bata, Bata, Pa’no ka Ginawa?” by Lualhati Bautista. I also read Andres Cristobal Cruz’s “Ang Tundo Man May Langit Din.” And I posted a review here.
I love reading books especially Bob Ong's! Because of him I supported Filipino authors. So, if there’s a free time, I always read those books again and again.
3. What I did yesterday?
Yesterday was a very amazing day! I went to Ortigas with my friends. We watched Nestle’s short film anthology: Kasambuhay Habambuhay.
Nestle, celebrating its centennial year, made a short film anthology consisting of 10 exciting short film. “The directors pitched stories of various genres for the roster of brands BEAR BRAND Powdered Milk Drink, NESCAFÉ, MILO, NESTEA, NIDO, COFFEE-MATE, MAGGI, BEAR BRAND Sterilized, NESTLÉ ICE CREAM, KOKO KRUNCH, NESTLÉ Fruit Selection Yogurt and NESTLÉ FITNESSE. The exercise yielded a spectrum of stories – some personal, others experimental, but every single one so colorful and unique. But there could only be one story per brand. After a difficult process of selection, ten stories were selected which vary from drama, romantic comedy, musical, fantasy, satire, family comedy, suspense, adventure, mock-umentary and a Shakespearean parody.” I really enjoyed this short film! I watched it not because I just want so, but because I don’t want to wait for another 100 years! Kudos to Nestle Philippines!
And to my friends that went with me yesterday: I love them sooooo much! They made my day. And I gonna missed them a lot (since we're in different universities)!
Summer is so over, and vacation too! That's it! I think I need to ready for tomorrow's class. Yay. BIG Good luck for myself!
Thursday, June 9, 2011
Happy 13th JAMLIsary!
Actually, this is one of the unforgettable days that we, poppers, show how strong we are. We started tweeting from 7-9PM (but I started even before 6PM) where we include "WeWantJAMLIonTV" in every tweet. And it trended in the Philippines for almost 10 times! I counted how many tweets I had posted, it was 66 tweets including "WeWantJAMLIonTV" and many more RT's that I couldn't count. Poppers are amazing!
Also we won in the Kakulay Online Poll, here's the link. And we reached 62,003 likes on our facebook page. That's the reason why I keep on holding as a popper. I will never give up, and I won't stop believing! Someday, there's a chance for all of us. We have to believe that in God's time something will happen.
And for the big announcement that we are waiting for...
Love,
Poppers
Wednesday, June 8, 2011
A Weird Dream
“Sorry, Emil. Sinaktan ka ba nila?” paalalay ko pang itinayo si Emil nang sandaling maka-alis na ang mga nakabunggo niya.
“Hindi naman, okay ako. Mukhang sila pa nga ang napuruhan ko.”
Nakakawala ng gana makita ang taong mahal mo na nasasaktan ng dahil sa’yo. Wala akong masabi sa kanya, hindi ko man lamang siya napapasalamatan. Palagi na lang siyang napapahamak ng dahil sa’kin. Nahihiya na ‘ko. “Sorry talaga.”
Inakbayan niya ko, “‘wag mo ng isipin. Sabi sa’yo hindi naman ako nasaktan, e.” malambing si Emil, pilit niyang pinagagaan ang loob ko. Mabait siya. Simula nang naging kami, hindi niya ko hinayaang maging malungkot o hindi komportable. Gagawin niya ang lahat para sa’kin... kahit sobra na, kahit mahirap.
Patuloy kaming naglakad papunta sa paborito naming kainan na parang walang nangyari. Nang marating namin ang karinderya, tinignan niya ko. Sinusuyo ako ng mga tingin na ‘yon, para bang gusto niyang sabihin sa’kin na “wag ka ng mag-alala.” Nginitian ko siya at sinuklian ko ang mga tingin na ‘yon ng mahigpit na yakap.
“Tara na, kakain na tayo.”
Naupo kami sa pinakasulok na upuan ng karinderya, sa palagi naming pinupwestuhan. Um-order na siya. “Aling Delia, dalawang palabok, monay tsaka softdrinks!”
“Balot ba?” sigaw ni Aling Delia.
“Di. Dito ho kakainin.” bumalik na siya sa inuupuan namin.
“O, ano bang hinahanap mo? Kapkap ka ng kapkap d’yan sa pantalon mo.”
“Faye, naiwan ko yata ‘yung bibigay ko sa’yo.” nadulas na si Emil, may ibibigay pala siya sa’kin. Kaso naiwan niya, kaya nasabi niya. “Kailangan ko ‘yun balikan!”
“‘Wag na! Tsaka mo na lang bigay. Pupunta pa tayong Fort Santiago, ‘di ba?”
“E! Babalikan ko, dito ka muna ha? Kumain ka na. Tapos um-order ka pa kung gusto mo. Basta dito ka lang. Babalik ako.” sabay takbo ng mabilis ni Emil. Hindi ko na siya napigilan. Tinanaw ko siya, pero mabilis rin siyang nawala sa daan. “Mukhang importante ‘yung ibibigay niya ah?” nasabi ko sa sarili. Bumalik na lang ako sa pwesto namin.
“Nako, naiwan niya pala ‘yung cellphone niya!” sa sobrang pagmamadali hindi niya rin siguro napansin.
Kumain na lang ako. Maya-maya pa, naubos ko na ang palabok at monay na in-order niya. Hindi pa rin nagagalaw ang palabok at monay na in-order ni Emil para sa kanya. Tinakpan ko na lang ng plato ko para hindi langawin, tinupi ko rin ang straw ng softdrink niya. At dinahan-dahan ko ang pag-inom ng softdrink ko. Mag-iisang oras na, wala pa rin si Emil. Konting oras na lang at mag-aalasais na, hindi na kami aabot sa Fort Santiago. “Napakatagal naman niyang bumalik. Ano na kayang nangyari?” may pag-aalala na sa boses ko nung sinimulan kong magsalita sa sarili.
Dumungaw ako sa may labas ng karinderya, may mga kabataang nagtatakbuhan, nagmamadali. Parang may eksena silang ayaw palampasin.
“May niresbakan daw ‘don! Nakaitim na t-shirt ‘yong lalaki.”
“Nag-iisa lang daw.”
“Binuhusan daw ng asedo!”
“Tara!"
Kinilabutan ako sa mga sinasabi nila. Bumalik ako sa pwesto namin, dumaan ang pusang itim at nabunggo nito ang mesa. Tumapon ang softdrink ni Emil. Nabasag ang bote. Lalo akong kinabahan. Kinuha ko ang gamit ko at cellphone ni Emil, mabilis akong lumabas.
Sinundan ko ang mga kabataan, ang direksyon na pinuntahan nila ay ang pinanggalingan namin kanina. Nagdahan-dahan ako. Sa paglalakad ko, biglang may humila sa kamay ko papunta sa puno sa may kanto. Laking gulat ko, “si Emil!” Totoo ang sinabi ng mga kabataan, at ang lalaking naka-itim na t-shirt ay si Emil! Iba na ang itsura niya. Nabuhusan nga siya ng asedo, sa may bandang kaliwang tenga pababa hanggang sa leeg. Hindi ko akalaing totoo ang nakikita ko! Hawak niya ang kamay ko, gulat na gulat ang mga mata ko. At siya, binabasa niya ang pagtingin ko.
Bigla niya kong binitiwan, “EMIL!” Malakas ang sigaw ko. Tumakbo siya ng napakabilis. Simula ‘non, hindi na ulit kami nagkita.
HEY BLOGGR. ;)
Share ko lang. Hindi ko alam kung itutuloy ko pa 'to, 99% here is a part of my dream. It's kinda weird. Hindi ko alam kung bakit ako nanaginip ng ganito. Pero I think, I must write it. So, ayan. Medyo klinaro ko lang. If there's much time, madudugtungan ko pa 'to. Let's just see.
Friday, June 3, 2011
Ang Tundo Man May Langit Din
Spoiler!
“Tiyakin mong sarili mo,” wika ni Victor. “Tiyakin mong natgpuan mo na ang langit para sa iyong daigdig.”
“Ikaw,” walang gatol na tukoy ni Alma, “ikaw ang langit ng aking daigdig.”
“Talaga?” nakatawang biro ni Victor at kunwari’y tinitignang tinitiyak si Alma.
“Talaga.”
“Baka naman kung tinotoo kita’y tumalikod ka.”
“Di subukin mo,” ganting nakangiti ni Alma.
“Sa Sabado,” wika ni Victor, “pupunta ako sa inyo. Sabihin mo sa tatay mo, e, sa Daddy mo, huwag siyang aalis ng bahay.”
“Ano’ng gagawin mo?”
“Sasabihin ko sa Daddy mo, puwede ba’ng tangayin muna ‘tong anak n’yo?” wika ni Victor na kunwari’y kausap ang Daddy ni Alma.
Natawa si Alma. “Ganoon lang, a!”
“Tapos sasabihin ko sa kanya, “Mister Fuertes, wala kayong magagawa, patay na patay sa akin ang inyong anak,” patuloy ni Victor.
Simula nang mabasa ko ang kabanata 42 ng Ang Tundo Man May Langit Din sa textbook ko noong high school, nagkaron ako ng interes na mabasa ang buong libro. Hindi ko kasi matumbok yung mismong nilalaman, hindi ko masyado naintindihan kung bakit ganito at kung bakit may ganyan. Isang kabanata lang kasi ang nasa libro namin, nai-report ko rin ito kaya lalo akong nagkaroon ng will na mabili at mabasa ang libro. Pero hindi ko kaagad nagawa ‘yon. Isang beses ko lang kasi nakita ang librong ‘to sa bookstore. Pagkatapos ‘non, palagi na niya ‘kong tinataguan. Buti na lang nitong nakaraan, nakahanap ako ng kopya. At syempre, binili ko. Hindi ko na pinalagpas ang pagkakataon.
Karamihan sa mga nakabasa nito ay inihambing ang nobela sa natatanging nobelang Noli Me Tangere. Pero sa aking pagsusuri, sa lipunang kinalakhan ni Victor ay iba sa lipunan ni Ibarra. Naging matatag si Victor, lumaking may pag-asa, may sariling paninindigan, may pangarap, at hindi nabigo. Siya ay isang normal na tao lamang na umibig, nasaktan, nagtiyaga, at nagsumikap. Pilit niyang hinanap ang kanyang langit hanggang sa mapatunayan niya sa sarili na Ang Tundo man, may langit din.
Kudos para kay andres Cristobal Cruz!